Thuiskomen

Bonsoir tout le monde!

Voor de geïnteresseerden, zal zo nu en dan een reisverslag mailen, en heb me voorgenomen om het korter te houden dan vorige keer. Heb nu geen laptop meegenomen, dus heb goede hoop dat dat gaat lukken...

Na urenlang boven een zwart gat te hebben gevlogen, komt ineens een prachtig eiland van licht in het vizier: Bamako ! Een paar minuten later weet piloot Mohamed van Air Maroc het vliegtuig veilig aan de grond te zetten, Inshallah!

Als ik de vliegtuigtrap afloop, word ik direct bevangen door de warme, klamme, typisch Afrikaanse lucht. Bamako heeft een echt Afrikaans vliegveld, waar snelheid en efficiency onbekende begrippen zijn en vooral de chaos regeert. Zij het een gemoedelijke chaos, waarin ik toch redelijk snel alle formaliteiten kan doorlopen. Eenmaal buiten ziet het zwart van de mensen. Gelukkig zijn we in Bamako, waar mensen weliswaar van alles vragen (taxi, hotel, geld wisselen), maar hierbij absoluut niet agressief zijn.

Dramane, Saran, Bapoe en Adama staan me in de menigte al op te wachten, en met hen neem ik de taxi naar huis. Daar blijkt de klamboe al te zijn opgehangen, wat nodig is ook, want het wemelt hier van de muggen. Ik moet echt nog wennen aan de hitte, ik lig vaker met een waaier te zwaaien dan dat ik slaap. Plus dat vanaf 5 uur 's ochtends van alle kanten het ochtendgebed over de stad klinkt.

Een paar uur later ga ik dan maar douchen. Daarvoor is er op de cour een apart gebouwtje, dat als combi wc-douche dient: een hok van 2x2 met een gat in het midden. Het maakt dat je moet douchen in een penetrante rioollucht, en in het gezelschap van een aantal dode en levende kakkerlakken, alsmede kleiner ongedierte (waaronder talloze muggen). De douche zelf is bijzonder authentiek. Je vult een emmer met water, en gooit vervolgens bekertjes water over jezelf heen.

Met de in Bamako niet uit het straatbeeld weg te denken Soetrama's (groene minibusjes die in Nederland geen van alle een APK-keuring zouden doorstaan), gaan Adama en ik naar het centrum. Uiteraard is het busje nokkienok gevuld. Ook Mali ontkomt niet aan hogere brandstofprijzen. De prijs van een ritje van Kalaban Coura (buitenwijk) naar het centrum is met 20% verhoogd. Ik betaal nu omgerekend nog maar 25 eurocent, maar voor de bevolking van dit op 4 na armste land ter wereld zijn dit toch schokkende prijsstijgingen. Eenmaal over de brug over de Niger, komen we in één grote verkeersopstopping terecht en stijgt de temperatuur in het busje zienderogen. Zou niet verkeerd zijn om weer een fietsje te fixen voor ritjes naar het centrum?

Het centrum van Bamako is één grote, chaotische markt waar je zo een apart boek over zou kunnen schrijven. Ik moet echter lokale knaken hebben, en wissel m'n euro's bij Cheiknez' ijzerhandel in voor CFA's. Ik omzeil zo de commissie die ik moet betalen bij de bank, en krijg een hele stapel CFA-briefjes terug. Het is net een monopoly-spel.

Vervolgens een  SIM-kaart gekocht, zodat ik ook in Mali mobiel kan bellen (nieuwe nummer is zolang ik in Mali ben 00223 - 4745079).

Bij thuiskomst staat het eten klaar. Uiteraard eten we met de handen (rechterhand, linkerhand is voor het toilet?) van één gemeenschappelijke schaal.

De eerste dag in Mali zit er dan op. Op het eerste gezicht is er weinig veranderd sinds ik 3 jaar geleden vertrok. Alleen zit ik hier nu in de regentijd, met als voordeel dat je niet telkens stof loopt te happen, maar met als nadeel dat de straten (op de doorgaande wegen na, heb je hier geen geasfalteerde straten) één modderzooi zijn na een regenbui. Een ideale broedplaats voor de mug en dus voor malaria en dengue. In Bamako valt er overigens tijdens de regenbuien in de maanden juli en augustus (in de overige maanden is het hier droog) meer regen dan in Nederland in een heel jaar (per m²)?

Vanochtend heb ik met Bapoe een wandeling door de wijken Kalaban Coura en Niamakoro gemaakt. De kinderen schreeuwen zonder uitzondering "Toubabou, Toubabou" (blanke) als ik langsloop. De verschillen in welvaart zijn groot. Soms staan complete paleizen (bijvoorbeeld van de familie van de Malineze topvoetballer Kanouté) naast een betonnen krot. Het is in ieder geval een levendige buurt waar de vrouwen en meisjes koken of de was doen, de jongens voetballen op driehoekige zand/afval vlaktes en de mannen in de schaduw op een bankje zitten te socializen.

In dit decor begeef ik me de komende weken, om af en toe ook iets van het land te zien. Morgen gaan Dramane, Bapoe, Adama en ikzelf naar Siby, een plaatsje richting de grens met Guinée. Daar zijn prachtige rotsformaties en Dramane kan daar mooi als gids fungeren.

Ik vermaak me dus prima in een geweldig land, bij bijzonder gastvrije en opgewekte mensen en met meer dan voldoende (goed) eten!

Jusqu'à la prochaine!!

salutations,

Koos dit Amala